In het kader van storytelling volgt hier een kort verhaal. Ik zie enkelen van jullie al voor me, in de aanslag om te gaan reageren dat een foto van je hond toch echt niet op een zakelijke website hoort. Maar heus, wacht even er komt een clou.

Voor diverse opdrachtgevers houd ik me bezig met het thema ‘Duurzaamheid’. Zo zit ik vandaag een film te monteren over een cateraar die veel van zijn producten bij lokale boeren en tuinders aanschaft. Zo steunt hij lokale bedrijven en vermindert hij zijn CO2-footprint omdat hij van minder vliegtuigen en andere vervoersmiddelen gebruik maakt. Ook een goed voorbeeld van storytelling.
“Dat is mooi”, denk ik.

Intussen krijg ik een mailtje dat mijn bestelling is aangekomen. En daar komt -ie-: Een prachtige rode leren halsband (met airtag!) voor mijn hond. Online vond ik deze halsband, verkrijgbaar in zwart, bruin en rood. Die rode wilde ik hebben, want dat is m’n lievelingskleur en die staat zo mooi op Rivers zwarte vacht. Maar juist die was alleen maar in Australië te koop! Na een paar weken overdenken, won mijn hebberigheid het van de verzendkosten.
Natuurlijk was het pakje wel even onderweg. Online kon ik het volgen. Twee vluchten kwamen eraan te pas en vermoedelijk twee vervoerders naar vliegveld Brisbane en van Amsterdam naar Den Haag.

Mijn eerste reactie was vreugde toen ik het pakketje ophaalde bij de winkel om de hoek. Maar mijn klus over Duurzaamheid zet me aan het denken. Lekker bezig Emily May. Ik was al van plan minder online kleding te consumeren toen ik op het nieuws zag dat enorme partijen gloednieuwe geretourneerde kleding op afvalhopen terechtkomen. Onvoorstelbaar. Online winkelen. Dat moet echt anders mensen. Maar verbeter de wereld, begin bij jezelf. Laat ik maar eens wat meer bewust worden en beter gaan luisteren naar mijn eigen ‘Online bestel’-schaamte. River gaat in ieder geval haar hele leven deze halsband blijven dragen.

Welke les heb jij geleerd via jouw klant, baas of opdrachtgever?